Holy spirits in my room. Ik zie dat mijn teken- en schilderwerk steeds ijler wordt.
In mijn atelier staat een tekeningetje, dat ik heb gemaakt in 2009. Een intrigerend ding waar ik niet goed raad mee weet. Er staan een paar lijnen op, meditatief lonkend, maar ik begrijp de kracht van die tekening niet.
Het recente schilderij dat er naast staat begrijp ik daarentegen wel. Dat heeft iets van de structuur en vorm die voor mij als houvast dienen, het menselijk lichaam. Ook dat schilderij is ijl en gaat over menselijke energie die vluchtig is.
Terwijl ik naar mijn werk kijk, roept het een vraag bij me op.
Uren, dagen, maanden, jaren heb ik alleen in mijn atelier gezeten. Ik heb willen ontdekken. Ik heb willen weten wanneer het geploeter met een medium ophoudt en de magie begint. Maar waarom?
Ten eerste is daar de menselijke figuur die mijn aandacht trekt. De gebaren, de bewegingen, een oogopslag, de lichaamstaal. De menselijke figuur herbergt geheimen. Ieder mens is een persoonlijkheid, maar zo zie ik die niet. Ik zie de menselijke figuur als uitdrukkingsvorm. Misschien zoals een choreograaf naar dansers kijkt.
Mijn teken- en schilderwerk is denk ik een visueel abstract verhaal over menselijke figuren die als magneten naar elkaar toetrekken. Een verhaal over onzichtbare energie, die zoals tijdens een verliefdheid verlangt naar eenwording. Willen verdwijnen in de liefde waarin tijd en plaats geen rol speelt.
De vraag is weleens gesteld: ''Wat denkt een kunstenaar wel. Dat hij de wereld op een perfect moment kan stilzetten?'' Mijn antwoord is: ja. Op een goed moment ontstaat magie in een tekening of schilderij. Maar wanneer en waarom, daar is wat mij betreft geen antwoord op te geven.
Eindeloos krassen tegen de muur om existentiële angsten te bezweren? Misschien heeft het maken van tekeningen en schilderijen voor mij die betekenis. Het verlangen naar het volmaakte, terwijl elk antwoord een nieuwe vraag oproept.
Margot Kikkert, Rhenen 15 november 2016
